Kielecczyzna, historycznie zaliczana do Małopolski, obejmuje tereny bardzo zróżnicowane – zarówno pod względem krajobrazowym (m.in. Góry Świętokrzyskie, Ponidzie), jak i kulturowym.
Ze względu na swoje usytuowanie, region kielecki pozostawał pod wpływami silnych tradycji muzycznych regionów sąsiednich (Radomszczyzna, Powiśle Lubelskie, Małopolska), jednak utrzymał swoją odrębność – pod względem repertuaru, instrumentarium, wariantów melodii czy stylu wykonawczego. Wyjątkowość kultury muzycznej tego obszaru przejawia się m.in. w unikatowym instrumentarium – np. częstym występowaniu instrumentów dętych blaszanych (kornet, trąbka, puzon) i drewnianych (klarnet, w późniejszym czasie także saksofon). Jednocześnie wykonywany repertuar zachował specyficzny starodawny charakter – stanowi on wielki zbiór melodii trójmiarowych, zwanych tutaj najczęściej „chłopami”, a także „śpiewami” lub też „powiślakami” czy „zawiślakami”. Charakterystyczne, wydłużone „weksle” (łączniki poszczególnych części melodii), spokojniejsze niż np. w Radomskiem tempo oraz unikalny zwyczaj zmian tonacji (tzw. granie „z przejmy”) to tylko niektóre z cech muzyki wschodniej części Kielecczyzny.