Powiślański Tabor Domu Tańca

Powiśle Garwolińskie to część Mazowsza południowo-wschodniego, a konkretnie pas doliny Wisły o szerokości od kilku do kilkunastu kilometrów, który ciągnie się od Dęblina do Sobieni-Jezior.

Nadrzeczne położenie wpłynęło na wytworzenie w tym mikroregionie specyficznej kultury muzycznej, odrobinę różnej od kultury terenów leżących powyżej pradoliny Wisły, zwanych do dziś przez Powiślaków Borami. Ludowe tradycje muzyczne mikroregionu są nadal bardzo żywotne.

Po dziś dzień mieszka tu wielu znakomitych skrzypków, niekiedy urodzonych jeszcze w latach 20 i 30-tych XX wieku, którzy grają piękne i stare oberki śpiewane, nazywane też powiślakami. Aż do lat powojennych zachowała się na Powiślu tradycja gry na basach, zwanych basetnią - starodawnym instrumencie, na którym wtórowano skrzypkowi. Żyje tu jeszcze kilku mistrzów gry na fujarkach i tzw. trąbkach, instrumentach pasterskich wykonywanych z kory wierzby - drzewa, jakże silnie wpisanego w krajobrazy Powiśla.

Śpiewacze tradycje regionu kultywują kobiety skupione w kołach gospodyń we wsi Oronne i zespole śpiewaczym z Wróbli. śpiewaczki podtrzymują także tradycje majowych i czerwcowych śpiewów pod figurą oraz śpiewów pogrzebowych.

Wisła była także od wieków korytarzem i szlakiem, którym przenikały się wpływy kulturowe Małopolski i Mazowsza, Powiśla i tzw. Zawiśla (szczególnie z obszaru Radomszczyzny), widoczne wyraźnie w miejscowej muzyce. Wiele wsi za sprawą kapryśnej rzeki było przerzucanych na przestrzeni wieków z brzegu na brzeg i wielokrotnie zatapianych. Bliskość potężnej rzeki, jej dobroczynny, ale niejednokrotnie niszczycielski charakter odcisnął piętno na miejscowych przyśpiewkach.

Oj Żeby na Powiślu woda nie topiła

Oj to by powiślunka we złocie chodziła

Ale że na Powiślu woda co rok topi

To nasza powiślunka jak snopek konopi.

Przyśpiewka z Powiśla