Stephane Delicq - charyzmatyczny wirtuoz akordeonu diatonicznego z Francji. Wykonuje zarówno muzykę tradycyjną - walce, bourree, mazurki, scottish -, jak i swoje, autorskie kompozycje. Na co dzień jest nauczycielem muzyki. Ostatnio wydał trzecią płytę "La discrete" bardzo dobrze przyjętą przez krytyków i publiczność francuską.

Orkiestra Mészárosa

skrzypce - Tibi Mészáros
kontra (altówka węgierska) - Lóránt Vass
kontrabas - Tibi Csente
wokal - Mariska Miskolczy

Muzyka ludowa z terenów historycznych Węgier

Gramy tradycyjną muzykę ludową, która nie służy za podstawę do przetworzenia, lecz prezentujemy ją ucząc się na nowo oryginalnych stylów. Nasz zespół to trio smyczkowe. W dzisiejszych czasach już tylko można znaleźć ślady muzycznych korzeni, ale do tej pory udało nam się zebrać materiał, z którego możemy korzystać z tych niepowtarzalnych skarbów kultury.  Instrumentacja, różny akompaniament wzbudza zainteresowanie w świecie kultury, a opadający pentaton, który jest jednym z najstarszych typów melodycznych i w Europie istnieje tylko na Węgrzech, można znaleźć tysiące kilometrów od Europy, prawie na końcu świata. W tekstach można odnaleźć wszystkie tematy począwszy od wydarzeń historycznych, poprzez problemy, które zajmowały zwykłego, szarego człowieka, natomiast w muzyce to wszystko, czego człowiek nie jest w stanie ująć w słowa.

Nasze koncerty połączone są z występami pary tanecznej, które swoimi tańcami ubarwiają nasze programy, a na końcu każdego koncertu zainteresowanych uczą podstawowych kroków tanecznych.

Dom Tańca

Bartosz Niedźwiecki (ur.1975) skrzypek, dudziarz, budowniczy dud. Pochodzi z rodziny wiejskich muzykantów (pradziadek, dziadkowie, ojciec).

Emilia Okołotowicz (ur.1978) bębnistka, basistka, tancerz (wraz z Piotrem Zgorzelskim prowadzi warsztaty tradycyjnych tańców polskiej wsi), kończy studia etnologii na UW.

Razem tworzą kapelę Niedźwieckich, grają dawną muzykę wsi Centralnej Polski (zwłaszcza Mazowsza Skierniewickiego) oraz muzykę z Wielkopolski. Grają na instrumentach wchodzących niegdyś w skład autentycznych wiejskich kapel (skrzypce, basetla, baraban, bębenek oraz dudy) nie przetwarzając tej starej pięknej muzyki. Dbają o wierny przekaz melodii towarzyszącym wielu zwyczajom dorocznym oraz wszelkiego rodzaju zabawom tanecznym. Ich repertuar obejmuje oberki, polki, marsze, chodzone, owczarki, krzyżoki, pieśni obrzędowe i powszechne oraz przyśpiewki. Fascynuje ich zwłaszcza nastrój starych melodii obrzędowych, opartych na dawnych skalach muzycznych.

Pracują również nad rekonstrukcją brzmienia dudziarskiej kapeli mazowieckiej, która nie przetrwała do naszych czasów.

Agata Harz - śpiew
Katarzyna Andrzejowska - de Latour
skrzypce, mazanki, harmonika słomiana (ksylofon 4-rzędowy)
Remigiusz Mazur - Hanaj  - lira korbowa, skrzypce, bębenek, baraban
Daniel de Latour - skrzypce, harmonia trzyrzędowa, basetla

 tradycyjna muzyka polskiej wsi
oberki, mazurki, polki, kujawiaki
pieśni weselne i ballady dziadowskie.
Muzyka polskich Żydów, pieśni ukraińskie i białoruskie.

Zespół gra polską muzykę ludową w formie możliwie najbliższej tej, w jakiej wykonuje się ją do dziś we wsiach Polski Centralnej, Lubelszczyzny, Rzeszowskiego i Sieradzkiego. Tańce i pieśni wzięte z nagrań archiwalnych, zapisów nutowych (m.in. O.Kolberga), lub podsłuchane na wsi wykonujemy starając się zachować brzmienie oryginału, unikając aranżacji i stylizacji. Melodii i technik wykonawczych uczyliśmy się od najstarszych wiejskich muzykantów. Z szacunku dla ich sztuki, a przede wszystkim dla nich samych wynieśliśmy przekonanie, że surowe piękno tej muzyki nie wymaga upiększania, czy uwspółcześniania, że można grać tę muzykę tak, jak dawniej grano we wsiach nizinnej Polski.

Piotr Zgorzelski  - absolwent Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej UW. Były "folkowiec", grający przez 6 lat muzykę tzw. andyjską i słowiańską (grupa Jejante). Zainicjował i prowadził scenę folkową Korzenie  przy warszawskim klubie Remont. Jest współtwórcą stowarzyszenia Dom Tańca. 
Obecnie głównie tancerz i wodzirej weselny. Prowadzi od ponad 6 lat warsztaty polskich tańców tradycyjnych, pochodzących z Polski nizinnej (Mazowsze, Wielkopolska, Kurpie). Uczył się bezpośrednio od wiejskich tancerzy jak również ze źródeł archiwalnych. Wypracował autorski program zajęć, uwzględniający współczesne predyspozycje i umiejętności, zwłaszcza młodego pokolenia, pozbawionego żywego kontaktu z muzyka ludową. Jest jednym z pierwszych w Polsce, który zaczął prowadzić je w sposób bliski jednej z pierwotnych funkcji tańca (wspólnotowej zabawy). .Od trzech lat prowadzi warsztaty we Francji podczas organizowanego w Gennetines Le Grand Bal de l'Europe. Warsztaty prowadzi wraz z kapelą Niedźwieckich, współpracuje z muzykami z Domu Tańca.  

Agata Harz - z zamiłowania śpiewaczka, z wykształcenia orientalistka. Zajmowała się różnymi technikami śpiewu (m.in. śpiewem klasycznym i współczesnym). Od lat praktykuje śpiewanie białym głosem tradycyjnych pieśni poleskich, a głównie polskich. Współtworzyła awangardową grupę Księżyc oraz Bractwo Ubogich.

Agata Harz współpracuje z Domem Tańca, zespołem muzyki dawnej Ars Nova i kapelą Pies Szczeka.

Katarzyna Andrzejowska - de Latour

Marcin Żytomirski i Dorota Murzynowska - miłośnicy muzyki i tańców siedmiogrodzkich, współzałożyciele węgierskiego domu tańca Okolice czardasza w Warszawie. Od czterech lat prowadzą "domotańcowe" imprezy oraz warsztaty. Swe umiejętności doskonalą biorąc udział w organizowanych co roku obozach tańca w Siedmiogrodzie. Tańczą tańce ze środkowej Transylwanii (regiony Szék, Mezőség), Ziemi Szeklerów (czardasz z Sovidek, cygański z Szászcsávás), górskiego regionu Gyimes oraz rumuńskiej Mołdawii. Na Taborze poprowadzą naukę najpopularniejszego bodaj tańca węgierskich tanc-hazów - czardasza z Mezőség.

Powstał film dokumentalny o Marianie Bujaku do scenariusza Remigiusza Hanaja. Muzykant gościł wielokrotnie w warszawskim Domu Tańca. W 2002 roku prowadził w Chlewiskach warsztaty skrzypcowe. Występował również w wieczornych koncertach wraz ze swoją wnuczką, którą nauczył grać na skrzypcach oberki i polki.

Henryk Rokita - mieszka w Rędocinie, wiosce słynącej od pokoleń z garncarzy i rzeźbiarzy, jest to jeden z ostatnich w Polsce autentycznych ośrodków sztuki ludowej. Twórca zajmuje się garncarstwem wykonywanym na kole garncarskim. Wytwarza m.in. donice, dwojaki, dzbanki, itp., a także wykonuje ręcznie rzeźby z gliny. Wioska Rędocin, z której pochodzą i gdzie mieszkają, ma długie tradycje garncarstwa; tym rzemiosłem trudni się tu wielu mieszkańców. "Można powiedzieć, że garncarstwem zajmujemy się od dziecka" - opowiadają Państwo Rokita. Swoje wyroby prezentują na różnych konkursach i festynach.

Paweł Łaszczych - tańczy, śpiewa, gra na kilku instrumentach, a ponadto swoje umiejętności z powodzeniem przekazuje swoim podopiecznym. Urodził w 1970 r. w Kadzidle. Pracuje w Gminnym Ośrodku Kultury w Kadzidle jako instruktor folkloru oraz w Gminnym Ośrodku Kulturalno - Oświatowym w Lelisie jako instruktor tańca i śpiewu ludowego. Jest miłośnikiem kurpiowskiej kultury ludowej. Niebagatelną rolę odegrał tu najbliższy kontakt z folklorem Puszczy Zielonej.

Obecnie należy do grona najlepszych tancerzy ludowych z umiejętnością tańczenia wszystkich tradycyjnych tańców kurpiowskich. Autentyczna, tradycyjna forma prezentowanych przez niego tańców puszczańskich, poszerzona o znaczny indywidualizm wykonawczy i żywiołowość, nadaje jego występom niepowtarzalny charakter. 

więcej o Pawle Łaszczychu na stronie http://www.powiat.ostroleka.pl

Kapela dudziarska Manugi pochodzi z Bukówca Górnego, wsi o wielopokoleniowych tradycjach kultywowanych po dziś dzień. Dlatego też uzasadnione jest twierdzenie Tomasza Kicińskiego - lidera kapeli - że muzycy z Bukówca bluesa "wyssali z mlekiem matki". Manugi - (manu - praca rąk) - z pewną szyderczością mówiono tak o Bukówczanach, zazdroszcząc im pracowitości. Kapela działa od 20 lat w prawie niezmienionym składzie i przez te lata wspólnego muzykowania trwale wpisała się w pejzaż kulturowy swojego regionu.