Umowne granice Suwalszczyzny wyznaczają tereny trzech powiatów – suwalskiego, sejneńskiego i augustowskiego.
Litewski region „Suvalkija”, co w tłumaczeniu na polski oznacza dosłownie „Suwalszczyzna”, jest częścią jednego z dwóch głównych regionów Litwy – Auksztoty (lit. Aukštaitija). Szeroko rozumiana „Suwalszczyzna” ciągnie się więc także poza granicami Polski.
Kulturowe zróżnicowanie północno-wschodniej Polski wynika w dużej mierze z bliskiego sąsiedztwa z Litwą i Białorusią, co oczywiście miało ogromne znaczenie we wzajemnym przenikaniu się tych kultur. Ziemie te zamieszkiwali niegdyś Żydzi, Tatarzy, Rosjanie, Litwini, Białorusini i choć współcześnie kultury te w większości wyparły polska tradycja i język, niektóre z nich, jak choćby litewska, po dziś dzień zachowały swoją odrębność. Puńsk, nazywany często stolicą Litwinów w Polsce, jest miastem dwóch kultur, a litewska nazwa Suwalszczyzny – „Suvalkija” odnosi się do terenów powiatu suwalskiego, gdyż są one – szczególnie w miejscowościach położonych na północy – pod silnym wpływem litewskiego języka muzycznego. Zresztą Pojezierze Suwalskie jest częścią większego obszaru geograficznego – Pojezierza Litewskiego, ciągnącego się także poza granicami Polski. z kolei na południu powiatu augustowskiego obszarem przenikania się wpływów polsko-białoruskich są miejscowości przygraniczne, takie jak Rakowicze, Kopczany, czy Lipsk.
W północno-wschodniej Polsce, podobnie jak i całym jej pasie wschodnim, dominuje muzyka wokalna. Można tu wyróżnić mniejsze etnomuzyczne mikroregiony – na północy obszar będący pod wpływami kultury litewskiej (Becejły); na południowym wschodzie obszar pod wpływami kultury białoruskiej oraz Suwalszczyzna centralna i południowa, gdzie występuje jednogłos i pojawiają się wątki tekstowe oraz muzyczne zbliżone do kultury Mazowsza. Podział ten pokrywa się w znaczącym stopniu z podziałem wpływów językowych. Charakterystyczna w północno-wschodniej Polsce jest duża ilość zdrobnień w tekstach i związane z tym udźwięcznianie spółgłosek.